In de serie hoogsensitief en emigreren: voor Elena Faggioli (39 jaar) was de keuze om te emigreren naar Italië snel gemaakt. Ze vertrok op 23-jarige leeftijd uit België en bouwde haar leven op in Italië. Ze neemt je mee in haar belevingen van dit proces.
Ik voelde me er thuis
Ik ben in België geboren en opgegroeid, meer bepaald in Antwerpen. Mijn mama is Belgische en mijn papa Italiaan. Elke Kerst-, Paas- en zomervakantie ginen we naar Italië, op bezoek bij grootouders en familie. Ik keek daar altijd enorm naar uit! Als kind was ik heel gevoelig, enorm fantasierijk en creatief. Ik hield van de natuur, de zon, warmte en creatief bezig zijn. Ik had al snel door dat ik op latere leeftijd naar Italië zou trekken. Het is moeilijk te omschrijven waarom, maar ik voelde me er thuis.
💡 Lees ook: Omgaan met stress als je hoogsensitief bent
Emigreren naar Italië
Ik heb de beslissing om te emigreren eigenlijk vrij snel genomen, zonder veel wikken en wegen. Wat voor mij nieuw was, gezien ik altijd gewend ben geweest een lijstje van voor- en nadelen te maken wanneer ik een beslissing moest nemen. Ik had twee jaar eerder al 6 maanden in Italië doorgebracht, met het programma Erasmus. Die ervaring heeft mijn ogen geopend, ik heb het altijd als een proefperiode gezien voor een mogelijke verhuizing. En toen mijn zus de beslissing maakte om haar studies in Italië voort te zetten, was de beslissing voor mij snel genomen en ging na mijn Universitaire studies naar Italië.
Bureaucratie en concrete stappen
Toen ik eenmaal de knoop had doorgehakt om te emigreren naar Italië, ben ik in mijn gemeente en op de Belgische ambassade in Rome gaan horen welke papieren ik nodig had en welke concrete stappen ik zou moeten zetten voor de emigratie. Identiteitskaart, rijbewijs, uitschrijving in de Belgische gemeente, inschrijving in de Italiaanse gemeente, omzetten van mijn school- en universiteitsdiploma’s, enz.
Dit bureaucratische gedeelte vond ik als hsp eigenlijk zenuwslopend en overweldigend, omdat het vaak niet heel duidelijk was bij wie ik terecht kon. Ik kreeg veel tegengestelde informatie en werd vaak doorverwezen naar het ene of het andere bureau. Gelukkig heb ik zowel de Belgische als de Italiaanse nationaliteit, wat het allemaal iets gemakkelijker maakte. Ook sprak ik de taal al goed.
💡 Lees ook: Hoogsensitief en emigreren naar Tenerife 2
De verhuizing naar Italië
Ik heb slechts een deel van mijn spullen gepakt om te emigreren naar Italië, hetgeen ik het hoogst nodig had. De rest kon ik thuis bij mijn ouders laten. Ik ben heel tevreden vertrokken, vol verwachtingen en goede moed. Wat me echter het meest verdrietig maakte was dat ik mijn vrienden in België achterliet. Mijn ouders zouden regelmatig naar Italië komen, maar wanneer zou ik mijn vrienden terugzien?
Ik zou in het huis van mijn grootouders gaan wonen, in een bekende en vertrouwde omgeving, in de natuur, ver van de stad, wat mij geruststelde. Maar het had ook zijn negatieve kanten; ik zat vaak alleen, had nog geen vrienden gemaakt en had ook nog geen werk. Ik voelde me nog niet thuis, voelde me als een vreemde vogel in een vreemd land. Eerlijk gezegd was het even wennen in het begin.
Het heeft ook even geduurd voor ik werk vond, niemand kende mij en ik kwam uit België. Ze hadden referenties nodig en waren wat terughoudend. Maar toen ik eenmaal werkte en er een zekere routine in mijn dagen en week kwam, is alles beter gegaan en ben ik me ook beter en zelfzekerder gaan voelen. Ik heb vrienden gemaakt, werkte aan mijn hobby’s en heb ook mijn man ontmoet.
Moet ik zeggen dat ik het zo zou overdoen, maar met meer zelfzekerheid en minder bezorgdheid.
17 jaar verder
Nu ik bijna 17 jaar in Italië woon, kan ik zeggen dat ik mij echt thuis voel. Ik heb geen problemen gehad met de cultuur van het land, gezien mijn papa Italiaan is en we thuis een mix van Belgische en Italiaanse cultuur hadden. Ik mis België zo nu en dan wel, ik mis mijn vrienden, ons huis, ik mis de rijsttaart, de Belgische chocolade en een terrasje doen in Antwerpen. Soms lachen mijn vrienden omdat ik typische Belgische trekjes heb, maar dat vind ik juist leuk. Ik heb het voordeel twee culturen te kennen en ik hou ervan ze beiden in mijn dagelijks leven te integreren.
Als ik de balans opmaak van het emigreren naar Italië, moet ik zeggen dat ik het zo zou overdoen, maar met meer zelfzekerheid en minder bezorgdheid. Ik was toen heel jong, 23 jaar oud, ik keek toen naar de wereld met een klein bang hartje. Jaren ervaring hebben dat gevoel gelukkig weggeveegd.
Ook jouw emigratieverhaal delen?
HSP coach Maaike: Ben je hoogsensitief en ben je geëmigreerd of ben je dat van plan en wil je je verhaal delen? Stuur mij dan even een bericht, dan neem ik contact met je op!
Over Elena Faggioli: ik woon samen met mijn man, dochter en onze twee honden op de Apennijnen tussen Toscane en Emilia-Romagna. Ik werk parttime als bediende in een bedrijf dat elektrische installaties maakt. Nu en dan help ik mijn man met zijn eigen zaak.
In mijn vrije tijd werk ik ook graag aan mijn hobby’s, waaronder mode, naaien, haken, breien,.. zolang ik maar creatief bezig kan zijn. Ik hou van natuurwandelingen, de bergen en de zee, ik probeer graag nieuwe recepten uit en heb een bijzondere liefde voor oldtimer auto’s en motors.
Vond je dit leuk? Deel met anderen:
Bewaar voor later op Pinterest:
Nog geen reacties. Reageer hieronder!