In de serie hoogsensitief en emigreren: Lotte Samarah Hermens (30 jaar) besloot te emigreren naar Tenerife, zodat ze kon doen wat ze het liefste wilde: gedragsonderzoek bij dolfijnen. Hoe is dit vrij turbulente proces verlopen en hoe is het nu met haar? In twee uitgebreide delen vertelt ze haar verhaal, de worstelingen, mooie kanten en over keuzes die ze gemaakt heeft.
Hoe het begon
Wanneer ik in 2011 op zoek moet naar een buitenlandse stage voor mijn opleiding dier- en veehouderij aan de HAS Hogeschool in Den Bosch, is het voor mij gauw duidelijk: ik wil iets doen wat ik normaal nooit zou kunnen. Dus deze keer geen koeien, varkens, paarden of geiten. Deze keer geen honden, katten en konijnen. Diep van binnen wist ik wat ik het liefste wilde: gedragsonderzoek bij dolfijnen.
Ik ben Lotte Samarah Hermens en op het moment dat ik dit schrijf, heb ik de mijlpaal bereikt van 30 levensjaren. Ik noem het een mijlpaal, omdat het behoorlijk wat voeten in de aarde heeft gehad. Als hooggevoelige, natuurgerichte boekenwurm die alles nogal letterlijk nam en voor wie alles vooral energie kostte, waren mijn schooljaren niet gemakkelijk. Toch heb ik het allemaal gered, juist dankzij die hooggevoeligheid, dankzij de liefde voor de natuur en vooral dankzij de mensen die zeiden: maak het jezelf toch niet zo moeilijk. Maar ik wist wat ik wilde en waar ik heen zou gaan.
Ik wist wat ik wilde
Op alle fronten van mijn leven, heb ik altijd een toekomstbeeld voor ogen gehad. Niet dat het altijd hetzelfde bleef, maar ik heb altijd verder gekeken dan wat mijn ogen konden zien. Op de basisschool wist ik dat ik met dieren wilde werken, het liefste veearts zou willen worden. En dus koos ik voor havo/vwo. Uiteindelijk slaagde ik met de hakken over de sloot aan de havo en wist ik dat ik mijn weg naar mijn toekomstbeeld moest bijstellen. Eerst de HAS, dan de universiteit. Dat ik op de HAS zou stranden, omdat ik het lesprogramma – en achteraf gezien ook mijn veeleisende ik niet aankon – had ik van tevoren nooit ook maar kunnen bedenken. Maar het gebeurde.
Het eerste jaar al wist ik eigenlijk dat ik niet op de goede plek zat. Ik reisde elke dag anderhalf uur heen en terug met de trein en die reis alleen al zoog me helemaal leeg. Zoveel prikkels, zoveel mensen, zoveel tijdsdruk. Terugkijkend heb ik elke schooldag stress gehad, over van alles en vaak ook nog in het weekend. Op kamers gaan was absoluut geen optie. Ik gaf het niet graag toe, maar ik was doodsbang dat ik er op kamers achter zou kunnen dat ik absoluut niet zelfstandig zou kunnen wonen. Dat ik niet voor mezelf zou kunnen zorgen. Mijn hoofd zat zo vol met prikkels, zo vol met gedachten. Maar ik hield mezelf altijd dat punt in de toekomst voor, dat punt waarop ik zou bereiken wat ik het liefste wilde.
💡 Lees ook: Gevoelig voor prikkels
Sociale prikkels
Dus toen het einde van het tweede lesjaar naderde en ik druk bezig was met het regelen van mijn stages, ging dat ten koste van het andere werk. Het ergste vond ik de projectgroepen. Binnen no-time voelde ik haarfijn aan hoe de dynamiek ligt in dit soort groepen. Niet alleen toen, ook nu nog steeds.
De spanning tussen groepsleden. Wie klikt met wie en exact het tegenovergestelde, wie bezorgt wie spanning. Ik werd er bang van. Niet alleen van deze dynamiek, maar vooral ook van de hardheid waarmee mensen soms hun meningen ventileerden. Misschien heb ik daar nu een dikkere huid tegen opgebouwd, maar toen kostte het me een hoop energie, spanning en tranen.
Het was voor mij het makkelijkste wegduiken in dingen die me rust gaven, die me hielpen naar de toekomst te kijken. Ik had drie geweldige stages geregeld en daar zaten er twee bij die een droom in werkelijkheid lieten gaan. SOS Dolfijn, toen nog gevestigd in Harderwijk, accepteerde mij als stagiaire en daar zou je dus up close en hands on met zieke, gestrande bruinvissen (een kleine dolfijnensoort) gaan werken.
Nét niet
De andere stage was die in het buitenland. Maar liefst drie maanden ging ik naar Tenerife om daar vanaf een schip onderzoek te doen naar het gedrag van wilde walvissen en dolfijnen. Ik zou foto’s gaan maken van rugvinnen en die in de database vergelijken om zo uit te vinden welke individuen er zwommen. Ik kon niet wachten. Alleen was er een heel groot probleem: ik had te weinig studiepunten om over te gaan naar het derde jaar. En oh ja, die propedeuse… Die toen nog in twee jaar gehaald mocht worden, die had ik nog niet. In de laatste herkansing van het jaar lukte het me: mijn P was binnen. Mijn studiepunten niet. Ik mocht niet over.
Doorzettingsvermogen
Mijn grootste kracht, vind ik persoonlijk, is mijn doorzettingsvermogen. Mijn drang om zelf mijn weg te kiezen. Misschien ben ik stronteigenwijs en maak ik het mezelf daardoor moeilijk. Vast wel. Maar het brengt me tegelijkertijd zo ontzettend veel. Toen ik op gesprek mocht komen bij SOS Dolfijn, toen nog onderdeel van het dolfinarium, werd me verteld dat het dolfinarium zo’n duizend stageverzoeken per jaar kreeg. Wie wil er nou niet met dolfijnen werken? Echter, namen zij jaarlijks zo’n tien stagiairs aan, dus de kans dat je erbij zat was niet zo heel groot. Ik flikte het.
Daarnaast mocht ik naar Tenerife, waar ik aangenomen was voor mijn onderzoeksstage. Niemand, maar dan ook niemand – geen docent, decaan of wie in welke functie dan ook op school – hield mij tegen om mijn stages te gaan doen. Studiepunten of niet, Lotte ging op stage. En zo heb ik het ze letterlijk verteld. Ik heb een studieplan gemaakt voor na mijn stages. Ik zou mijn tweede jaar opnieuw doen, zou alles halen en harder werken dan ooit tevoren. En ik mocht gaan.
Stage in Tenerife
Zo vertrok ik in 2012 voor het eerst naar Tenerife en het was geweldig! Niet alleen zag ik de meest fantastische dieren die ik ooit had gezien – van de kleinste Fraserdoflijnen (een paar honderd tegelijk) tot de machtige 32 meterslange blauwe vinvis en een hele hoop daar tussenin – ik ervoer een rust die ik nooit eerder had ervaren.
Natuurlijk was er de stress van mijn verslag, maar dat was alles. Tenerife straalde rust uit. De mensen straalden rust uit. De oceaan, de wind en de dieren. Ik kan het gevoel niet beschrijven dat je krijgt wanneer je – met de motoren uit – op de oceaan dobbert en omringd bent door 20 grienden die eigenlijk gewoon liggen te rusten. Volledig ontspannen zijn ze en ze accepteren je, zolang je ze met respect behandelt. Ze jagen ’s nachts in de diepte en overdag liggen ze een beetje te chillen.
De mooiste ervaring
Het geluid van een ademhaling is het mooiste geluid dat ik daar heb gehoord, samen met de communicatie onder water. Want ik ben ook IN het water geweest. Het grootste gedeelte van het gedrag vindt natuurlijk onder water plaats en de organisatie waar ik stage liep had een vergunning om met zonsopkomst te water te gaan om data te verzamelen. We namen geen monsters, enkel beeldmateriaal en we telden de gedragingen die we zagen.
Op een ochtend mocht ik mee en het was het de mooiste ervaring ooit. Ever. Oogcontact met zo’n machtig dier dat je recht in de ziel kijkt. Ik denk dat het mede door mijn hooggevoeligheid komt, dat dit zo’n indruk op me maakte. Want ik had niet alleen oogcontact, er was een connectie. Er was een gevoel van acceptatie die ik zelden bij mensen had gevoeld. Ik kwam zonder kwade of gevaarlijke intenties, enkel met nieuwsgierigheid en mijn liefde en passie voor deze dieren en ik mocht er zijn.
Die ervaring heeft me veranderd. Deze interactie, die uiteindelijk een half uur duurde en waarbij negen dieren betrokken waren die uit vrije wil bij ons bleven in een oceaan die groter is dan ik ooit zal kunnen bevatten, maakte dat ik mijn beeld van de toekomst veranderde.
Terug naar Nederland
Toen ik na drie maanden naar huis ging, voelde dat niet zo. Terug in Nederland kon ik niet aarden. En dat terwijl ik altijd degene was die riep: niet kunnen aarden? Hoe dan? Ik begreep niet wat dat was tot ik ervaarde hoe het was om je ontheemd te voelen. Het was alsof ik alle connectie met mijn omgeving verloren was. Natuurlijk zakte ik voor alles waar ik nog maar mogelijkerwijs voor kon zakken. Behalve mijn stages gelukkig. Ik viel uit aan het einde van het volgend schooljaar. Mijn oude klasgenoten waren bezig met afstuderen en ik haalde niets uit het tweede jaar. Ik had een break nodig. Ik was kapot.
💡 Lees ook: Mindere dagen als je hoogsensitief bent
Ik waagde de sprong en ging terug
In een tussenjaar besloot ik het erop te wagen. Ik leerde Spaans, hield contact, ging terug naar Tenerife om daar nog een zomer bij de organisatie door te brengen als vrijwilliger en luisterde. Ik luisterde naar iedereen die ook maar iets wist van de weg die ik af moest leggen om hier te kunnen komen werken.
Bij de organisatie waren geen betaalde functies, het liep op vrijwilligers en de coördinatiefunctie die er was, hield je in het centrum dat ver weg van de oceaan lag. Door mijn talenknobbel en de inmiddels opgebouwde kennis over de dieren die hier leefden, viel ik op bij verschillende kapiteins en bemanningen. Ik had een favoriete catamaran, een favoriete bemanning en natuurlijk ook een favoriete griend.
Fotografisch geheugen
Ik weet niet of het samenhangt met hoogsensitiviteit, maar ik heb een fotografisch geheugen. Op de middelbare school ben ik meermalen beticht van spieken, omdat zinnen letterlijk uit de boeken kwamen. Op de HAS heb ik een bedrijfseconomie tentamen bijna foutloos gemaakt, omdat 9 van de 10 vragen uit de oefententamens kwamen die ik een aantal keren geoefend had. Het had niets met intelligentie te maken, of met het begrijpen van de stof – ik wist absoluut niet wat ik deed – ik wist puur wat er stond en schreef dat over van de foto in mijn hoofd.
Op het water kwam het me van pas. Ik zag mijn favoriete griend en wist dat ze altijd in het gezelschap van haar maatje was. Op een papiertje tekende ik deze rugvin en vertelde trots aan toeristen dat deze zometeen ook zou komen. Het feit dat dit inderdaad gebeurde, droeg bij aan de toch al magische ervaring van het zien van deze bijzondere dieren. Voor de bemanning resulteerde dit in een flinke fooi. Ze zagen me dus graag nog een keer terug.
Bij deze mensen voelde ik me volwaardig, geaccepteerd en gewaardeerd. Op het eiland voelde ik me rustig. In Nederland had ik moeite met openbaar vervoer en drukke winkels. Hier liep ik zonder stress de drukste steden in. In mijn vrije tijd pakte ik om het even welke bus om maar te zien waar op het eiland ik uitkwam.
Op eigen benen
Ik meldde me, op aanraden van de bemanning, aan bij een maritiem opleidingscentrum. In afwachting van de nieuwe cursussen ging ik terug naar Nederland, werkte in een magazijn en vertrok in 2015 opnieuw naar Tenerife. Wederom alleen. Nu naar een appartement boven het opleidingscentrum. Voor het eerst in mijn leven zou ik mijn eigen boontjes gaan doppen. De opleiding was volledig in het Spaans, maar dat had ik inmiddels redelijk onder de knie. Ik studeerde en studeerde. Vertaalde, herlas en vatte samen.
Het Spaanstalige examen haalde ik met een goed eindcijfer. Het eerste diploma was binnen. Ook de praktijklessen had ik gehaald. Ik had een motorblok in de fik gestoken om vervolgens het vuur te blussen. Ik had de sea survival lessen op een reddingsboot overleefd. Ik was meters naar beneden gesprongen met een zwemvest aan samen met mijn andere klasgenoten: 15 Spaanse jongemannen die visser zouden worden en 1 Engelsman die leerde voor zeilinstructeur. De Engelsman had het het zwaarst. Hij sprak nauwelijks Spaans, maar woonde al jaren op Tenerife. Ik daarentegen voelde me alsof ik in een familie werd opgenomen. Ik hoorde er meteen bij en iedereen hielp me waar mogelijk.
Mijn angst om te falen bleek ongegrond
Desalniettemin waren de weken enorm zwaar. Het op eigen benen staan, in combinatie met het buffelen voor de examens, was een opgave. Ik was nog niet klaar voor een zelfstandig leven. Ik kon wel voor mijn eigen eten zorgen en een keer vegen of zo, maar ik had er de energie niet voor en ik raakte in paniek omdat ik op mezelf aangewezen was. Het werk zou dan fantastisch gaan zijn, maar ik had nog een paar jaar nodig. Niet zozeer om volwassen te worden, want ik was al een verstandige twintiger, maar om mentaal sterker te worden. Om rust te kunnen vinden, vertrouwen in mezelf. Na het halen van het eerste examen viel een last van mijn schouders.
De angst om te falen bleek ongegrond, maar had me ontzettend veel energie gekost. Ik miste mijn ouders, mijn pony, de hond. Het feit dat je nu niet even met je moeder op de bank kon kruipen of met je vader voetbal kon kijken, vond ik echt heel moeilijk. Dus toen de finale van de Champions league dichterbij kwam, zocht ik mijn vaste cafeetje op. Daar keken we samen naar de wedstrijden en was ik even niet zo alleen.
Ochtendritueel
Verder had ik mijn vaste ochtendritueel, net als een dorpsbewoner die steevast zijn hond op dezelfde tijd uitliet. Terwijl ik uitkeek over het water vanaf mijn vaste rots, liet ik vaak de tranen stromen. Mijn hoofd zat vol emoties. Ik was niet zozeer verdrietig. Ik was alles. Onzeker, overweldigd, verdrietig en soms bang, maar tegelijkertijd ook trots. Kijk waar ik zat in mijn uppie. Kijk wat ik deed als Nederlandse meid tussen al die mannen. Kijk naar waar je bent, zei ik tegen mezelf, want de omgeving was prachtig. Zelfs vanaf mijn rots zag ik bij hoge uitzondering een rugvin, een schildpad of een rog.
Elke ochtend werd ik uit mijn mijmeringen gehaald door een zwart hondje met een gele bal. Váti. Terwijl zijn eigenaar wat yoga oefeningen deed een tiental meter verderop, gooide ik de bal en bracht Váti hem terug. De man en ik hebben nooit meer dan een paar woorden gewisseld, maar we waren elke ochtend blij om elkaar te zien.
Op een ochtend, vlak voor mijn tweede examen, was ik op diezelfde rots, overgooiend met dezelfde bal, tot de conclusie gekomen dat ik er echt nog niet klaar voor was. Ik zou de opleiding afmaken, mijn laatste examen halen en zorgen dat mijn papieren in orde kwamen. Vervolgens waren deze papieren vijf jaar geldig. Ik zou mezelf minimaal twee jaar geven en daarna opnieuw teruggaan naar Tenerife. Dan zou ik op zoek gaan naar een baan. Nu nog niet.
💡 Lees ook: Hoogsensitief en emigreren naar Tenerife, deel 2
Het liep anders
Ten minste, zo had ik het bedacht. Maar zo liep het niet. Ik haalde mijn tweede examen, vierde dat met mijn vrienden van de bemanning en trakteerde mezelf die avond op een chinees all you can eat restaurant met wifi, zodat ik tijdens het eten lekker “tv” kon kijken op mijn telefoon. Tot de telefoon ging. Het was de manager van een van de grotere rederijen van de eilandengroep. Met op dat moment vier schepen op alleen al Tenerife, waren ze de grootste aanbieder van excursies. En de meest luxueuze, al zei mij dat persoonlijk niet veel.
Ik werd uitgenodigd voor een gesprek. Hij had gehoord dat ik mijn diploma’s binnen had en aan de slag mocht op de boot. Hij bood me een baan aan als gids en matroos, de onderste rang op de schepen, maar wel een noodzakelijke rang – ook voor een gids – omdat je verantwoordelijk was voor je passagiers, schip en bemanning. Daarom had ik die papieren nodig, voor de veiligheid van iedereen.
Ik vroeg hem enigszins verbaasd hoe hij aan mijn nummer kwam en hoe hij wist dat ik geslaagd was. Blijkbaar hadden ze me al lang in de smiezen. Natuurlijk had ik al eens op een van hun schepen mijn onderzoek uitgevoerd en daarbij mensen voorgelicht over de dieren. Tijdens stage en vrijwilligerswerk werden we immers op alle schepen in de regio ingezet. Dus ook zij hadden mij gezien en opgemerkt. Daarnaast waren ze getipt door de docenten van het opleidingscentrum. Ik kwam erachter dat niet alleen zij, maar meerdere bedrijven in de haven mij in de gaten hielden. Zij boden me een contract aan dat ik absoluut niet kon weigeren, zodat ik niet bij ‘de concurrent’ ging werken.
Moeilijke keuze
Maar mijn weekenden bracht ik op een heel ander schip door, bij een bemanning die voelde als familie. Ik zei dat ik erover moest nadenken, dat ik wilde overleggen. Het voelde als verraad naar de mensen die me in mijn weekenden vol heimwee zo liefdevol hadden opgevangen. Voor ik ophing, werd me door de manager verteld dat geen enkel bedrijf zo’n goed contract zou kunnen aanbieden. Ik bedankte hem hartelijk en zei dat ik zo snel mogelijk terug zou bellen. Ik belde de vrouw die me altijd met een warme knuffel verwelkomde op de catamaran en vertelde wat me zojuist was overkomen en ze feliciteerde me. Ze wist ervan. Ze had het gehoord, net als bijna iedereen in de haven en vertelde dat de hele bemanning ontzettend blij en trots was dat ik dit voor elkaar had gekregen.
En daar zat ik dan. Op Tenerife. Op het terras van een all you can eat restaurant. Koude nasi, koude krabkoekjes, telefoon in de hand. Ik had een baan en niet zomaar een. Ik was er absoluut niet klaar voor. Ik had mezelf al voorgenomen naar huis te gaan en de komende twee jaar niet meer te reizen. Ik wilde thuis zijn. Maar hoeveel spijt ging ik krijgen als ik nu nee zei. Dit werd het engste, het allermoeilijkste wat ik ooit zou gaan doen. Het betekende dat er in korte tijd heel veel ging veranderen, want over twee maanden begon de grote zomervakantie, het piekseizoen op de schepen. Het was nu of nooit. Het was nu. Hoe eng, moeilijk en zwaar dit ook zou gaan worden, ik ging het doen. Ik belde de manager, maakte een afspraak voor de volgende dag en keek toen weer naar mijn bordje koude nasi.
Dat tussenjaar had ik goed besteed, sterker nog: ik had een ware droombaan te pakken.
Champagne
Morgen had ik een afspraak. Overmorgen vloog ik terug naar huis. Zo snel mogelijk moest ik ook weer terug. Hoe dan? Ik belde mijn ouders. Die wisten namelijk nog helemaal niets van deze werkaanbieding. Na een slapeloze nacht ging ik naar het kantoor. Na een onwerkelijk gesprek kon ik nog net de boot halen voor de middagtrip. Ik ging naar mijn favoriete bemanning en werd onthaald alsof ik een gouden medaille had gewonnen.
Serieus, er was zelfs champagne. Niet dat ik drink, maar toch. We keken uit over de dieren, zagen mijn toekomstige werkplek voorbij varen en proosten op mijn harde werk. Een half uur later lag er een blauwe vinvis naast de catamaran, of eigenlijk: de catamaran lag naast de blauwe vinvis. Het rode gevaarte viel in het niets bij dit immense dier dat op een meter of tien bij ons vandaan naar adem hapte en opnieuw de diepte in door.
Nog voor ik die avond mijn spullen inpakte en de wekker kon zetten om mijn vlucht te halen, mailde ik de HAS. Dat tussenjaar had ik goed besteed, sterker nog: ik had een ware droombaan te pakken. Uiteraard kwam ik niet meer terug naar Den Bosch. Houdoe en bedankt!
Afscheid
Eenmaal in Nederland ging ik online op zoek naar een appartement en vond die ook. Op een resort, met uitzicht over het zwembad. Elke maandag een papegaaienshow, elke dinsdag karaoke. Op mezelf, maar nooit alleen. Altijd iemand aan de balie in de lobby. Dat leek me een goede middenweg. Ik nam afscheid van vrienden, familie, huisdieren en vertrok naar mijn nieuwe leven.
Geen idee hoe lang ik weg zou blijven. Het feit dat ik mijn paardje niet mee kon nemen, had me al doen besluiten niet permanent te blijven. Ik zou wel zien waar het schip strandde. Toch voelde ik een soort van druk, verwachting. Ik moest het gaan maken in het buitenland. Achteraf vraag ik me af van wie dat eigenlijk moest. Had ik het niet te groot gemaakt voor mezelf? Mezelf al die druk opgelegd?
Ook jouw emigratieverhaal delen?
HSP coach Maaike: Ben je hoogsensitief en ben je geëmigreerd of ben je dat van plan en wil je je verhaal delen? Stuur mij dan even een bericht, dan neem ik contact met je op!
Bewaar voor later op Pinterest:
Nog geen reacties. Reageer hieronder!