In vervolg op het eerdere artikel hoogsensitieve mannen in de samenleving meer aandacht voor sensitiviteit bij mannen. In dit artikel ga ik wat meer in op specifieke thema’s en delen een aantal mannen hun verhaal.
Jongens mogen niet huilen of emoties laten zien
Huilen was voor jongens not done. Dit beeld begint mijns inziens wel iets te veranderen voor de kinderen van deze tijd, maar dit is voor volwassen hoogsensitieve mannen vaak nog een thema. Ik zie in de praktijk mannen geregeld worstelen met het toelaten van hun emoties. Logica, rede en een oplossingsgerichte houding bijvoorbeeld willen emoties nog weleens maskeren.
Ervaringsverhaal
Marijn, 34 jaar
Toen ik erachter kwam dat ik hooggevoelig was, kwam een enorme berusting. Lang heb ik geworsteld met mijzelf. Was ik autistisch, misschien wel gek, had ik een angststoornis. Ik ben gepest, ik dacht dat het daarmee te maken had. Ik wist wel dat ik gevoelig was en dat ik voorgevoelens had (sterke intuïtie). Ik had vaak last van overprikkeling, dan kreeg ik een “bui”. Werd heel boos, liep weg en in het ergste geval maakte ik mijzelf helemaal kapot. Ik deed aan automutilatie. Daarna had ik echt spijt van mijn gedrag en durfde ik anderen niet onder ogen te komen. Ik ontdekte dat sporten mij hielp om rustig te worden en mijn hoofd leeg te krijgen.
Het voordeel van HSP zijn als dat je geregeld een voorgevoel hebt en je situaties kan inschatten. In mijn werk en in mijn privéleven is dit heel prettig. Ik werk in de gehandicaptenzorg, op een behandelkliniek voor mensen met zeer zware psychiatrische problemen. Afstemming en samenwerking is zeer belangrijk, maar ook in balans zijn, aanvoelen, inschatten en je intuïtie gebruiken. Ik leer steeds meer te vertrouwen op mijn intuïtie en dat merken mijn cliënten heel erg in mijn benadering.
Het nadeel als HSP man zijn is dat veel mensen je niet begrijpen. Mensen vinden je een homo of een doetje. Vaak zijn gesprekken met mannen oppervlakkig en inhoudsloos. Ik merk dat ik weinig aansluiting heb bij andere mannen. Ik heb meer met vrouwen en kan dan ook meer over diepere dingen praten. Vaak gaat het bij mannen over voetbal en de “standaard” mannenpraat. Dit interesseert mij totaal niet. Vaak zijn gesprekken inhoudsloos en gaan ze over hoe gaat het met je en dat is het. Ik heb een paar vrienden die echt weten dat als ik vraag hoe het gaat, dat ik dat ook echt meen en niet voor de standaardvraag.
Op aanraden van deze website ben ik een boek gaan lezen over HSP, wat mij heel erg heeft geholpen in het accepteren van mijzelf, maar ook heel veel inzicht en heel veel herkenning heeft gegeven. Het geeft mij een enorme rust en ik heb methodes gevonden om mijzelf te aarden.
Aanpassen aan anderen en het rolmodel
Aanpassen is iets wat veel hoogsensitieve mensen, man en vrouw, geneigd zijn te doen. Dit komt doordat de mens een kuddedier is en als gevolg daarvan willen we graag bij de groep horen. Hoogsensitieve mensen zijn in de minderheid en omdat de maatschappij lang niet altijd ingericht is op de behoeften van sensitieve mensen, passen veel HSP’s zich aan.
Voor een hoogsensitieve man komt daar het mannelijke rolmodel ook nog bij. Wanneer hoogsensitiviteit nog niet bekend is of er weinig ruimte was/is voor de sensitieve eigenschappen kunnen mannen het lastig krijgen. Zo kunnen er problemen in de eigenwaarde ontstaan, maar ook neerslachtigheid. depressies, verslavingsproblemen, burn-out en andere problemen.
Ervaringsverhaal
Thierry, 45 jaar
Eigenlijk heb ik mij van jongs af aan altijd wel anders gevoeld, Ik was altijd wel introvert en leefde veel in mijn eigen wereld en fantasie. Mijn concentratie is altijd slecht geweest, vanaf de lagere school tot in functioneringsgesprekken heb ik dit altijd te horen gekregen. Al snel merkte ik dat ik moods /energieën van mensen kon voelen. Als ik ergens binnen kwam en er was net ruzie geweest dan voelde ik dat meteen. Op school bleef ik achter met rekenen en taal en was ik altijd heel speels.
Op de middelbare school werd ik gepest, omdat ik niet cool was en geen alpha-mannetje. In mijn pubertijd voelde ik mij veelal eenzaam en werd op school uitgemaakt voor homo. Ik was te verlegen om op meisjes af te stappen en ging ook erg twijfelen aan mijzelf.
Ik heb me altijd aangepast wat ik dacht dat hoorde of wat van mij verwacht werd, zeker qua opleiding en carrière gedachten. In relaties paste ik mij ook altijd aan, zover zelfs dat ik op een gegeven moment mijzelf niet meer herkende. Dit hoorde ik later ook van vrienden. Mijn ex lachte mij uit als ik weer eens begon te huilen bij een film of bij muziek, voor mij was dit gewoon maar voor haar schijnbaar lachwekkend.
Verder merkte ik ook dat ik snel overprikkeld raakte door te veel mensen en te veel drukte. Repetitieve geluiden kan ik heel slecht tegen. Deze overprikkeling betekent vaak dat ik eerder moe ben. Dit is zowel bij positieve als negatieve overprikkeling.
Toch zijn er ook een hoop fijne dingen. Je snapt mensen sneller, doordat je je als hsper makkelijker kan inleven in iemands situatie. Hier wil ik ook meer mee gaan doen en ben dan ook een opleiding begonnen voor Nieuwetijdstherapeut. In de toekomst zou ik dan kinderen en mannen willen helpen om hun HSP een plek te geven. Ook maak je diepere contacten met mensen. Ik merk zelf dat ik met oppervlakkige relaties niet zoveel kan, alleen maar over koetjes en kalfjes praten en heb liever af en toe een goed diepgaand gesprek.
Ik merk ook dat ik een creatiever denkvermogen heb en meer opensta voor nieuwe dingen. Ook ben ik meer van de natuur gaan houden, ik heb de natuur nodig om mijn rust te krijgen om weer in mijn eigen kracht te komen staan. Dat kan het bos zijn, maar vooral ook de zee en het strand werken goed voor mij.
Het lastige van HSP man zijn is dat er nog een bepaald beeld heerst van hoe een man moet zijn: macho, dominant, goed gebekt, stoer, sterk, van voetbal houden en huilen doet een echte man natuurlijk niet. Dit is echt het tegenovergestelde van een HSP man. Een HSP man/jongen staat vaak goed in contact met zijn vrouwelijke kant en wordt daardoor veelal als homo, mietje, zacht eitje uitgemaakt. Ik ben ook tot aan mijn 35ste op zoek geweest naar hoe stoer te zijn: lang haar, kale kop, bomberjack, oorbel, tattoo noem maar op, maar ik werd het nooit. Sinds ik weet dat ik HSP-er heb ik mij hierbij neergelegd. Ik ben niet stoer, ik ben wie ik ben, hoogsensitief.
Contact met andere mannen is wisselend. Ik merk dat ik het moeilijk vind om contact te maken met de echte macho alpha-mannetjes of echt dominante mannen. Daar voel ik geen connectie mee, het is te oppervlakkig of te dominant waardoor ik mij klein en ondergeschikt voel. Gelukkig herken ik dit soort situaties en kan ik tegen mijzelf zeggen, dit is niet nodig jij bent niet minder dan zij. Verder realiseer ik mij eerder dat ik over mijn grenzen ga en dus tijd voor mezelf kan vrijmaken. Soms gaat dat ook wel mis, (door bijvoorbeeld leuke prikkels), maar ook dan als ik merk dat ik over m’n grens ben gegaan, trek ik me terug, sluit ik me af of zoek ik de natuur op om tot rust te komen.
Behoefte aan diepgang
Dit is ook een thema dat je bij alle hoogsensitieve mensen ziet. Het verschil is dat vrouwen gemakkelijk(er) praten over hun gevoelens en mannen, zeker onderling, veelal prestatie- en oplossingsgericht zijn. Ook in HSPcafe’s die ik in het verleden organiseerde in Gouda viel het mij op dat hoogsensitieve mannen opgelucht waren dat ze eindelijk onder gelijkgestemden wél over hun gevoelens konden praten.
Ervaringsverhaal
Guus, 71 jaar
In 2011 hoorde ik voor het eerst van hooggevoeligheid en deed ik een HSP-test op internet. Het was een feest van herkenning, maar tegelijkertijd besefte ik dat ik iemand anders ben dan ik was. Ik heb onbedoeld en om niet gekwetst te worden mijn gevoel bijna 65 jaar grotendeels geblokkeerd.
Ik ging terugkijken op mijn leven en ontdekte veel patronen en overtuigingen, zoals een jongen of man mag niet huilen, die moet sterk zijn. In mijn jeugd werd niet over gevoel gesproken, dat was ook de tijd van toen. Ik voelde dat ik niet alleen mezelf, maar ook mijn gezin onbewust tekort had gedaan omdat ik me niet kwetsbaar kon opstellen.
Bovendien was het voor mij moeilijk met hun emoties om te gaan en kon ik er moeilijk naar luisteren. Ik was geen goed voorbeeld. Dat werd mij duidelijk in het proces wat ik aanging met mezelf om mijn hooggevoeligheid te ontdekken. En hoewel ik wist dat ik mezelf niet de schuld moest geven, deed die gedachte wel pijn.
Ik heb in de eerste jaren na de ontdekking HSP-er te zijn veel over hooggevoeligheid gelezen en in een facebookgroep gezeten. Ik heb uit die boeken vooral de (h)erkenning meegekregen. Ik leerde open te staan voor mijn gevoel en voor dat van anderen. Ik ontmoette mijn eigen gezin opnieuw nu met open vizier van gevoeligheid. Ik mocht in de spiegel kijken. Mijn kinderen en vooral mijn kleinkinderen waren en zijn voor mij een voorbeeld. Zij tonen hun gevoelens, soms blije soms verdrietige. Zij leren mij te voelen en er woorden aan te geven.
Ook ontmoetingen met mensen leerden mij mezelf te ontdekken, wie ik ben en wie zij zijn. Het zijn voornamelijk ontmoetingen met vrouwen, die meer openstaan om gevoelens te delen. HSP-mannen heb ik tot voor kortgeleden niet ontmoet. Nu tref ik enkele met wie ik kan praten zoals in een HSP Café in mijn woonplaats. Eind vorig jaar heb ik het initiatief hiervoor genomen. Het voelt fijn, dat hooggevoeligen hier elkaar kunnen vinden. Ik voel me de laatste tijd minder eenzaam, omdat er meer mensen op mijn pad komen met wie ik over hooggevoeligheid kan praten. Ik hou als HSP-er van diepgaande gesprekken over het leven en de zin ervan.
Mijn directe omgeving, mijn kinderen en kleinkinderen zijn ook gevoelig. Dat heeft mooie kanten en ook lastige. Ik voel hun blijdschap en ook hun verdriet. Euforisch wanneer ik met hen mee kan gaan in hun enthousiasme. Boos en angstig als ik hun boosheid en pijn voel. Dat is soms nog mijn valkuil. Ik ga mee met hun gevoel en dan voel ik dubbele pijn en als je net als ik hooggevoelig bent snijd dat gevoel als een mes in mijn buik. Gelukkig kan ik het verdriet van mijn kinderen steeds meer bij hen laten en kan ik het in liefde ontvangen.
Wat mij vooral geholpen heeft is het schrijven van mijn herinneringen om beter te kunnen zien wie ik was, in welke omgeving ik ben opgegroeid en hoe ik ben gevormd. Kon ik voor 2011 mijn tranen niet laten zien, nadien kwamen tranen in overvloed vooral tijdens het schrijfproces. Het werd uiteindelijk een levensverhaal, dat ik vorig jaar aan mijn vrouw en kinderen heb gegeven. Deze maand is mijn autobiografie ‘Hooggevoelig in een andere tijd’ verschenen.
Ik ben me meer bewust van wie ik ben en van mijn gevoelig karakter. Ik kan meer en meer openstaan voor mezelf en voor de ander. Mijn empathische kwaliteit groeit en ik kan meer en meer naar mijn hart luisteren en varen op mijn intuïtie.
Klik hier voor de autobiografie van Guus, ‘Hooggevoelig in een andere tijd’.
Hoogsensitieve mannen en positief sensitief!
Er zijn natuurlijk een heleboel positieve kanten aan een hoogsensitieve man zijn. Het is belangrijk om daar ook voldoende aandacht aan te geven, want daarmee doen hoogsensitieve mannen een heleboel voor onze samenleving.
“Het voordeel van HSP zijn als dat je geregeld een voorgevoel hebt en je situaties kan inschatten. In mijn werk en in mijn privéleven is dit heel prettig.“
Meer voelen betekent ook de leuke gevoelens intenser voelen. Genieten van de kleine dingen, blij zijn voor anderen om je heen, dankbaarheid voelen en noem maar op. Wat ervaar jij aan positieve gevoelens?
Een ander positief aspect is je goed kunnen inleven in anderen. Dit is een belangrijke eigenschap in zowel een gezin als op de werkvloer. Het houdt praktische en resultaatgerichte doelen in balans en zorgt er bovendien voor dat alles veel harmonieuzer verloopt. Waar rekening gehouden wordt met andermans gevoelens, zijn mensen veel meer bereid zich in te zetten.
Zo kan een hoogsensitieve man situaties vaak goed inschatten. Het pause-to-check systeem bij HSP zorgt ervoor dat hoogsensitieve mannen risico’s en kansen extra zorgvuldig afwegen. Tel daar het vermogen tot associëren en waarnemen van nuances bij op. Ideale ingrediënten voor een heldere blik op een situatie en indien van toepassing zicht op effectieve vervolgstappen.
Vond je dit leuk? Deel met anderen:
Bewaar voor later op Pinterest:
5 Reacties
Ik herken mezelf in de ervaringsverhalen. Tot nu toe heb ik nog geen reactie gehad op de overeenkomst/ verschil tussen HSP en introversie. In beide gevallen scoor ik hoog. Een groepsmens ben ik nooit geweest, voel mij ook niet thuis met andere mannen met hun standaardverhalen en instellingen. Meer met vrouwen en worstel meer dan eens met mijn gevoelige, vrouwelijke kant. En pas veel later is deze tot uiting gekomen, want ook in mijn tijd- ben nu 75- moest ik flink zijn. Dus jarenlang moest ik mij inhouden. Langzamerhand ontdekte ik mijn introverte natuur, die dichtbij HSP lijkt te liggen. Als ik een fietstocht in de natuur maak om te relaxen, word ik hevig door het zien van zoveel schoonheid ontroerd. En meestal moet ik vanwege teveel druk of drukte mezelf terug trekken. Voor mij geen disco, concerten of festivals. Mede door mijn polyneuropatie ben ik aan het einde van de dag bekaf. Mijn ex, die toen hertrouwd was, is helaas al overleden. Na een stukgelopen relatie 2 jaar geleden ben ik uit mijn doen, want we hielden eel van elkaar. En ja, ik ben snel verliefd, voel nog zoveel energie om opnieuw een vrouw lief te hebben. Maar soms is het fijn om alleen te zijn, maar ik mis iemand om te delen, om diepgaande gesprekken te hebben, die ik zo mis als ik ergens in een hoekje van een voor mij vertrouwd koffiehuis zit te schrijven en toch intens geniet, meeleef met wat er om me heen gebeurt. Maar ik blijf waakzaam, want ik laat mij niet zo eenvoudig benaderen!
Er zijn introverte en extraverte HSP. Maar ook HSP die het liefst helemaal alleen zijn en velen delen graag hun leven met een partner. Zorg maar goed voor jezelf en koester je waakzaamheid. 🙂
Ik herken veel in jouw verhaal Gerard.
Mocht je bij mij in de buurt wonen (Dongen NBr) en zin hebben in een ontmoeting …
Hierboven lees je meer van mij (Guus 71 jaar)
Net of ik mijn eigen verhaal lees
Heel kenbaar allemaal en vaak speelt het niet mogen huilen en emoties laten zien nog steeds, ook in jongere generaties. Nog steeds “not done” voor mannen. Groet, Richard