In de serie hoogsensitief en emigreren: Deel 2 van het emigratieverhaal van Lotte Samarah Hermens (30 jaar). Ze besloot te emigreren naar Tenerife, zodat ze kon doen wat ze het liefste wilde: gedragsonderzoek bij dolfijnen. Hoe is dit vrij turbulente proces verlopen en hoe is het nu met haar? In twee uitgebreide delen vertelt ze haar verhaal, de worstelingen, mooie kanten en over keuzes die ze gemaakt heeft.
Lastige werksfeer
Mijn eerste werkdagen mocht ik nog fouten maken, want ik was net nieuw. Maar ze waren streng. Sommige collega’s waren – hoorde ik achteraf – geïntimideerd. Ik dacht dat ze gewoon de pest aan me hadden. Ze waren kortaf, hadden geen geduld en gaven me geen prettig gevoel. Maar een van de kapiteins vertelde me later dat de meeste van deze jongens – tieners en twintigers – nog nooit van het eiland waren geweest. Je moet je realiseren dat de werkloosheid onder jongeren behoorlijk groot is in Spanje. Ook op de eilanden.
Velen spreken alleen maar Spaans, terwijl Engels echt een vereiste is om in de toeristensector aan de slag te komen. De jongens die wel aan het werk komen, proberen hun vrienden aan boord te krijgen om hun zo uit de zorgen te helpen. In plaats daarvan lopen ze op kantoor weg met een Nederlands meisje waarvan ze nog niet eens een cv hebben gezien. Ik kan me achteraf ontzettend voorstellen dat dit wringt en het stelt me gerust te weten dat dit meer met de situatie dan met mij te maken had.
Zwaar werk
Over mijn werk op de boot kan ik kort zijn. Het gidsen was geweldig, want de dieren zijn geweldig. De rest was eigenlijk niet te doen. Ja, het dek schrobben was redelijk eenvoudig en kots ruimen ook, al was dat vooral heel smerig. De nieuwe krijgt de smerigste taakjes en dat was ik dus. Er was ook nooit een tekort aan zeezieken… Maar ik zal je de details besparen.
Van schepen, touwen, knopen leggen en windrichtingen had ik absoluut geen kaas gegeten. Ruimtelijk inzicht had ik in die twintig jaar nauwelijks ontwikkeld en fysiek sterk ben ik ook niet. Mijn grootste fysieke gebrek: ik ben klein. En ja, Spanjaarden zijn ook klein, maar zij zijn sterk. Ik heb de handjes van een twaalfjarige, maat 36 en een lengte die iets boven de anderhalve meter uitkomt.
Stress
Daarnaast trek ik me elke vorm van feedback aan en kan ik niet tegen stress. Ik kwam erachter dat mijn collega’s nog minder tegen stress konden dan ik. Dan gingen ze vloeken en schreeuwen. Werden de handgebaren groter, ging het tempo waarin ze spraken omhoog en verhardde de blikken in hun ogen. Ik werd er onzeker van, raakte ervan in paniek en presteerde daardoor dus nog minder. Was dit nou het meisje waar kantoor zo hoog over opgaf?
En ik wilde graag leren, dat was het niet. Ik wilde leren hoe het werkte, hoe ik een schip moest aanmeren en de trossen en springen kon leggen, maar ik kreeg de tijd niet. Tussen de trips door hadden we een half uur om passagiers te wisselen. Er was altijd stress. Het was zo anders dan op mijn vertrouwde rode catamaran. Misschien was ik soms ook wel te veel aan het vergelijken. Misschien zat ik soms teveel in mijn hoofd. Absoluut was ik te onzeker, te voorzichtig en te wantrouwend. Ik had niet het gevoel van geborgenheid, het vertrouwen dat we als bemanning – als hecht team – elke situatie aan konden.
Leren varen
Gidsen kon ik als een van de besten, dat ontkende niemand. Maar dat was hier niet genoeg. Ik moest het andere werk zien, alles kunnen, elke manoeuvre kennen en alle afstanden kunnen inschatten. Ik had veel geleerd op het maritieme opleidingscentrum, maar niet dit. Ik had geleerd over protocollen, veiligheid, EHBO, overleven na schipbreuk, blussen van brand aan boord. Evacueren bij het maken van water. Maar niemand heeft mij ooit leren varen. Ik had zelf nooit gevaren. Nooit bij scouting gezeten. Ik zat altijd op het paard en tussen de koeien. Wat had ik mezelf in godsnaam op de hals gehaald?
Lange dagen
De dagen op het schip waren lang en vermoeiend. We voeren om 10 uur in de ochtend weg met onze eerste passagiers voor een korte trip van drie uur. We gingen op zoek naar de dieren, deelden sandwiches uit en lagen voor anker in een baai. Daar konden de passagiers een duik nemen in het prachtig heldere water van de Atlantische oceaan. Eenmaal terug in de haven brachten we het warme eten aan boord, gingen de vuilniszakken de steiger op en maakten we alles klaar voor de tweede tocht van de dag. Vijf uur waren we dan onderweg.
We voeren eerst langs de kustlijn naar de kliffen van Los Gigantes. Vierhonderd meter hoge kliffen die absoluut de moeite van het aanschouwen waard zijn. In het baaitje van Masca ging we voor anker voor de zwemstop. We serveerden paella op weg naar de diepere wateren, verder uit de kust en daar zagen we ze: tuimelaars, grienden, gevlekte dolfijnen, potvissen, hamerhaaien, schildpadden. En ik vertelde. In het Engels, Duits, Frans, Spaans en Nederlands.
Ik had natuurlijk een hoop papierwerk bij en van alle talen waren Frans en Duits de moeilijkste. Ook hier vertelde ik welke dieren ik nog herkende, wie bij welke familie hoorde en hoeveel jaar deze individuen hier al gezien werden. We zagen babydolfijnen, verschillende vinvissen bij elkaar. Elke dag was anders, maar alle dagen hadden een ding gemeen: we zagen de dieren. Elke dag.
Niet een van hen
Wanneer we terug waren in de haven, begon het schoonmaken van het schip. We waren er minstens een uur mee bezig en daarna dronken we nog wat. Daarna begon de lange weg naar huis. Ik had een tocht van anderhalf uur met de bus voor de boeg voor ik bij mijn appartement was. Niet alleen fysiek, ook mentaal was ik doodmoe.
Ik voelde het oordeel van mijn collega’s, van mijn kapitein aan het einde van de dag. Gidsen ging prima, maar verder schoot ik gruwelijk tekort. Ik was niet een van hen. Ik had weliswaar zeebenen en bewoog me op het schip net zo makkelijk als op het land, maar ik kon niet anticiperen. Ik zag niet welke trossen ik moest hebben, waar de wind vandaan kwam en op ik nu bakboord voor of stuurboord achter eerst moest vastmaken. Ik voelde me een mislukking en dat werd bevestigd in mijn huis. Ik hing aan elkaar van kant en klaar maaltijden.
Ik had inmiddels twee katten in huis, omdat ik de eenzaamheid niet meer kon handelen. Het enige wat ik elke dag gedaan kreeg, was het uitscheppen van de kattenbakken. Er waren dagen bij dat de katten iets uit de koelkast kregen, omdat ik er ineens achter kwam dat de brokjes op waren. Of dat we allemaal niks hadden en ik nog gauw even naar het winkeltje in de lobby moest (24/7 open en echt mijn redding).
Steeds onzekerder
In plaats van dat het beter ging en ik het werk onder de knie kreeg, namen mijn onzekerheid en perfectionisme de overhand. Ik moest en zou alles goed doen, alles leren. De zomer was druk, vrije dagen waren schaars. Ik weet nog dat ik een periode van 21 dagen achter elkaar gewerkt had en eindelijk eens zou genieten van een vrije dag. De telefoon ging, een van de jongens was ziek en de auto stond over tien minuten voor de deur. Weg vrije dag. De volgende zou negen dagen later volgen en gelukkig, die bleef vrij.
Het huishouden vond ik moeilijk. En had ik alles in mijn kleine appartementje gedaan, dan overviel me daarna de paniek. Want ik had alles klaar, ik had mijn hele “huis” aan kant, maar ik kan dit eigenlijk allemaal helemaal niet. Die gedachte: ik kan dit allemaal niet, was de grote boosdoener en tot op de dag van vandaag nog steeds.
Ik keerde terug naar Nederland
Uiteindelijk keerde ik terug naar Nederland, compleet murw, zwaar teleurgesteld in mezelf, gefaald in elk opzicht en die twee lieve katten weer terug in het asiel. Dat was het moeilijkste: Rhythm en Blues achterlaten. De asielhouder had me beloofd dat ze koste wat kost samen zouden blijven. Ze zouden nooit apart weggaan en ze hoopte dat ik het was aan wie ze ze weer mee zou kunnen geven.
De eerste periode in Nederland was moeilijk. Ik voelde me een grote mislukking, maar bovenal was ik doodmoe. Er speelden nog andere klachten en ook een nare ervaring uit mijn verleden trok aan mijn ziel en hield me uit mijn slaap. Uiteindelijk werd ik in september 2016 opgenomen in een psychiatrische kliniek met o.a. een depressie en burn-out. De vraag was ook hoe vaak ik beiden al gehad had. Niet alleen mentaal, maar ook fysiek mankeerde ik het een en ander. De grootste fysieke verandering heb ik te danken aan een glutenvrij dieet. Ik blijk dus niet tegen gluten te kunnen en voel me sinds ik glutenvrij eet een ander mens.
💡 Lees ook: Hoogsensitief en emigreren naar Tenerife deel 1
Nu, jaren later
We zijn heel wat jaren verder en terwijl ik dit schrijf, zit ik op de bank in mijn eigen appartement in Nederland. Vlak bij mijn ouders, in hetzelfde dorp. Uitkijkend over de maas. Met naast me mijn eigen Spaanse Rhythm en Blues, nog altijd samen alleen met een dikkere vacht – het is hier veel kouder! Ons gezinnetje bestaat uit mij, Rhythm, Blues, hond Oscar en jonge kat Reggae. Het was een ontzettend lange weg, maar we hebben samen onze bestemming gevonden.
Ik werk inmiddels alweer een aantal jaar bij een melkveebedrijf, waar ik met 6 uur per week ben begonnen. Het is een super lief gezin, drie jonge meiden en fijne collega’s. Het voelt niet als werk en ik voel me er gewaardeerd en thuis. Soms mis ik Tenerife enorm en natuurlijk volg ik de ontwikkelingen bij de Cumbria Vieja op buureiland La Palma op de voet. Ik heb nog regelmatig contact met mensen die ik daar heb leren kennen, mensen die vrienden voor het leven zijn geworden.
Ik voel me betrokken bij de dieren, bij de organisatie waar ik stage heb gelopen en waar dit hele avontuur begonnen was. Ik ga nog steeds graag naar Tenerife en wordt daar – ook door mijn toenmalige collega’s – warm ontvangen. We hebben het er nog wel eens over gehad. Over mijn tijd in de kliniek, over mijn tijd op het werk en ze hadden niet door hoe moeilijk ik het had. Ze hadden ook nooit door dat ik alles zo persoonlijk opgevat heb.
Als zij schreeuwden, vloekten of gefrustreerd raakten, betrok ik dat altijd op mezelf. Maar was dat ook zo? Inmiddels heb ik geleerd dat dit niet per se zo hoeft te zijn. Afreageren op iemand omdat die toevallig in de buurt is, is heel vervelend en niet de juiste manier, maar het zegt niets over de manier waarop iemand naar je kijkt. Ik ontdekte dat ik in plaats van boze collega’s, hele lieve kennissen heb die regelmatig reageren op foto’s op social media. Vrienden die een berichtje sturen als je jarig bent. Die je taggen in hun berichten als er weer eens een orka voorbij komt zwemmen – de enige die ik dus nog nooit in het wild gezien heb. Vrienden die vragen: wanneer kom je weer?
Ik had het niet willen missen
Zou ik ooit nog gaan emigreren naar Tenerife? Nee. Ik heb mijn draai in Nederland gevonden en ben onwijs gelukkig in mijn appartement, op mijn werk en met mijn dieren. Ik heb mezelf op een andere manier leren kennen en mezelf met andere ogen leren zien. Tegenover de dingen die me belemmeren staan ook hele mooie eigenschappen die ik ontzettend koester.
Emigreren ga ik waarschijnlijk nooit meer doen, maar ik had het ook voor geen goud willen missen. Ik heb hele wijze levenslessen geleerd en had ik een paar van die lessen van tevoren al geleerd, dan zat ik nu misschien nog steeds daar. Dan had ik misschien wel innerlijke rust kunnen vinden, mezelf kunnen uiten en problemen kunnen uitspreken. Dan had ik bepaalde zaken kunnen relativeren en had ik steviger in mijn schoenen gestaan.
Maar het is gelopen zoals hier beschreven en nogmaals: ik had het voor geen goud willen missen. Ik ben trots op het feit dat ik überhaupt mijn spullen gepakt heb en ben gegaan. En hoewel niet alles even prettig was, heeft het me wel gebracht waar ik nu ben en dat is iets waar ik alleen maar dankbaar voor kan zijn.
Al lijkt iets soms nog zo eng: als je een geweldige kans krijgt – zoals in mijn geval ineens dat contract – ga er dan voor en omarm het. Wie weet waar het je brengt.
Over Lotte Samarah Hermens: Nadat ik ben teruggekomen uit Tenerife heb ik veel verschillende dingen gedaan. Ik was echt op zoek naar wie ik was en wat ik wilde. Uiteindelijk ben ik weer terug bij de basis. Als kind was ik graag op de boerderij te vinden en stond ik met een vriendje altijd tussen de koeien in de melkstal. Eind 2018 vond ik mijn huidige werkplek, een melkveebedrijf van een leuk gezin. Hier melk ik de koeien en doe wat er verder allemaal nog bij komt kijken. Daarnaast help ik de jongste uit het gezin met lezen en de oudste af en toe met Engels.
In mijn vrije tijd ben ik bij de paarden te vinden, kan ik me heerlijk verliezen in een boek en schrijf ik zelf graag. Het heeft een paar jaar geduurd, maar ik kan met recht zeggen dat ik nu helemaal op mijn plek zit. Ik mis Tenerife vaak wel, zeker als ik op facebook van oud-collega’s en vrienden filmpjes van de dieren zie. Ik ga er ook heel graag nog terug, maar wel met vakantie en niet meer om te werken.
Ook jouw emigratieverhaal delen?
HSP coach Maaike: Ben je hoogsensitief en ben je geëmigreerd of ben je dat van plan en wil je je verhaal delen? Stuur mij dan even een bericht, dan neem ik contact met je op!
Vond je dit leuk? Deel met anderen:
Bewaar voor later op Pinterest:
Nog geen reacties. Reageer hieronder!