Wat ligt er allemaal buiten jouw comfortzone?

Omdat ik werk in mijn eigen atelier en daar ook lesgeef aan mensen die voor een groot deel ook hoogsensitief zijn, leek het me goed eens uit mijn comfortzone te stappen. Ik meldde me aan voor een cursus Spaans. Taal, lesruimte, docent, medecursisten…alles was me onbekend. Behalve de buurt waar de lessen gegeven zouden worden. Die kende ik goed. Een veilige basis om voorzichtig uit de comfortzone te stappen. Een week voordat de lessen zouden beginnen kreeg ik te horen dat de cursus in een andere plaats zou worden gegeven. Weg veilige buurt, maar ik ging toch!

Het bleek een vrij grote groep te zijn en de lessen werden gegeven in een kantoorruimte. Tijdens de lessen verloor ik mezelf behoorlijk in de groep. Pas thuis kon ik me bezighouden met de leerstof. Na twee seizoenen van stug doorzetten werden de lessen ergens anders gegeven. Een fijne, veel kleinere ruimte, met minder mensen en wat dichter bij huis. Ik kies nu altijd voor een plaats aan een hoek van de tafel, zodat ik maar één persoon naast me heb zitten. Dat scheelt al heel veel.

Als de les is afgelopen ga ik meteen naar huis. Mijn grens is dan bereikt. Bij afspraken met mensen geef ik ook altijd de eindtijd aan. Dat voelt voor mij goed. Tijdens een les of een afspraak merk ik soms weinig van de energie van de ander,  maar als ik dan thuiskom kan ik ‘gesloopt ‘ zijn. Twee uur intensief met anderen is mijn grens. Ik ga er wel eens overheen om te leren, weer te voelen hoe dat is en of er een verandering is.

Het kan zijn dat iets wat onwennig is en voor verwarring zorgt, later een comfortzone is geworden. Dan is het tijd voor weer iets nieuws. Voorlopig ga ik nog even door met de Spaanse lessen. Ik verlies mezelf niet meer in de groep en kan genieten van de mooie taal en de Spaanse cultuur.

*De schrijfster van dit verhaal heeft ervoor gekozen anoniem te blijven.